De werkzaamheid van breed-neutraliserende antilichamen (‘LS-broadly neutralizing antibodies’, LS-bNAbs) in het behouden van virale controle na antiretrovirale therapie (ART) is nog onbekend. Tijdens de CROI 2025 presenteerde prof. Sarah Fidler (Imperial College London, Londen, VK) de resultaten van de RIO-studie.1 In deze gerandomiseerde, placebo-gecontroleerde studie werd de frequentie en de duurzaamheid van virale controle door LS-bNAbs vergeleken met placebo bij mensen met behandeld hiv in een vroeg stadium.
De RIO-studie onderzoekt of een nieuwe behandeling een niet-detecteerbare viruslast kan handhaven bij mensen met hiv zonder dat ART nodig is. Deelnemers stoppen tijdelijk met ART en de studie volgt hoe lang de viruslast van deelnemers niet-detecteerbaar blijft. De behandeling die getest wordt maakt gebruik van twee langwerkende bNAbs, 3BNC117-LS en 10-1074-LS, die in twee afzonderlijke injecties worden toegediend.
In deze gerandomiseerde, placebo-gecontroleerde, dubbelblinde fase II-studie werden viraal onderdrukte deelnemers tussen de 18 en 60 jaar 1:1 gerandomiseerd tussen behandeling met twee intraveneuze injecties met LS-bNAbs, 3BNC117-LS en 10-1074-LS (groep A) of placebo (groep B), waarna ART werd stopgezet voor een analytische behandeling interruptie (‘analytical treatment interruption’, ATI). Deelnemers werden geïncludeerd als ze snel na hiv-infectie begonnen waren met ART of een CD4-telling van ≥500 cellen/ml hadden, gedurende ten minste 12 maanden voorafgaand aan registratie een virusonderdrukking na ART hadden, een CD4-telling ≥500 cellen/ml hadden bij het begin van de studie of een CD4:8 ratio ≥1 hadden, en bereid waren PrEP te nemen en overdracht van infectie te voorkomen door middel van passende bescherming. Deelnemers werden uitgesloten bij co-infecties of multimorbiditeit, of als er een voorspelde resistentie tegen 10-1074-LS was, gemeten door middel van DNA-‘sequencing’. Hiv-virusbelasting werd de eerste 8 weken wekelijks gemeten, daarna twee keer per maand totdat virologisch falen optrad. Virologisch falen werd gedefinieerd als ≥1.000 kopieën/ml hiv-RNA gedurende 6 opeenvolgende weken of ≥100.000 kopieën/ml hiv-RNA na 2 opeenvolgende testen, met 1 week tussen de testen. Virologisch falen werd bevestigd door een onafhankelijke commissie. De primaire uitkomstmaat was de tijd tot virologisch falen op week 20 na het stoppen met ART. Secondaire uitkomstmaten waren onder andere ongewenste voorvallen, onderdrukking van de viruslast op lange termijn, farmacokinetiek van bNAb, antilichaamniveaus, voorspelde bNAb-resistentie en T-celimmuniteit.
Er werden 68 deelnemers geïncludeerd in de studie (n=34 in groep A, n=34 in groep B). In week 20 was er bij 75% van de deelnemers in groep A en 8,8% van de deelnemers in groep B geen virologisch falen opgetreden. Deelnemers in groep A hadden 91% minder kans op virologisch falen vergeleken met deelnemers in groep B in de 20 weken na behandeling (HR: 0,09; 95%-BI: 0,04-0,021; p<0,0001). In groep A hadden 57% van de deelnemers geen virologisch falen tot 48 weken na ATI, en 39% tot 72 weken na ATI, vergeleken met slechts 6% in groep B. Er werden 8 ernstigeongewenste voorvallen gerapporteerd, waaronder één sterfgeval, die allen niet gerelateerd waren aan bNAbs of ATI. Er was geen bewijs voor anti-medicijn antilichamen of ART in het plasma tijdens ATI. De gemodelleerde spiegels van 10-1074-LS-en 3BNC117-LS bleven boven 10 µg/ml gedurende respectievelijk 48 en 47 weken na de laatste bNAB-dosis. In groep A bleven 6 deelnemers viraal onderdrukt na week 48 na de laatste bNAb-dosis.
De twee LS-bNAbs waren veilig en verbeterden de viruscontrole na ART in vergelijking met placebo. Aanhoudende onderdrukking van de viruslast na toediening van bNAb’s, wat gerelateerd is aan een verbeterde T-celimmuniteit, is consistent met een immunologisch gedreven post-bNAb effect.
Referenties
Naar boven
